Ta strona została uwierzytelniona.
IV. IDYLLA[1].
Na wiosnę wsród braci słowików i róż
Idylla wstaje...
Powojem ukwieca zielone tła wzgórz,
Konwalią gaje...
Nad rzeczką w wilgotnych oparach, we mgle
Zasiada z fletnią
I kwiaty, uśpione w miłosnym pół-śnie,
W noc budzi letnią.
W poranku z skowronkiem jednoczy się w chór,
Śpiewając: »Ave!«
I zbiera o wschodzie z obrąbków tych chmur
Blaski jaskrawe
I z rosy perłami w dyadem je tka
Na pasku tęczy...
W porannym pacierzu pastuszka łzą drga
I cicha klęczy...
Aż zerwie się bujać po lesie, jak ptak,
Z wierzchów na wierzchy,
A za nią promienny posuwa się szlak,
Rozjaśnia zmierzchy.
Draperją przejrzystą, jak dźwięk i jak woń,
Owija ciało
I wianek wesela przypina na skroń
Słoneczną strzałą.
- ↑ Idylla (z greck. εἰδύλλιον, wyraz używany jedynie przez gramatyków w znaczeniu: poemacik, mały obrazek zwłaszcza z życia sielskiego) — sielanka.
