poznali wierne naśladownictwo starożytnej katedry florenckiej, Santa Maria del Fiore, która dziś już nie istnieje, lecz której wizerunki podziwiać można w dziełach historji architektury i sztuki.
Budynek to poważny, majestatyczny, wewnątrz bez malowideł i posągów, budzący szacunek i nakazujący milczące skupienie.
Chodząc po nim człowiek czuje potrzebę zwolnienia kroku i przyciszenia mowy, gdyż szmer najlżejszy wydaje się tu profanacją.
W ciszy tej zdaje się jedynie mieć prawo bytu głos każącego i dźwięk organów.
Są tu tylko dwa ołtarze, wzniesione na dwóch krańcach kościoła.
Paweł i Marja głęboko wzruszeni, opuścili kościół, udając się do trzeciej świątyni, otoczonej, gęstym lasem drzew prastarych, zaledwie dozwalających dojrzeć olbrzymi budynek.
Jest to kościół deistów.
Przedstawia on kopję starożytnego rzymskiego Panteonu, a po nad furtą widnieje napis:
Ściany wewnętrzne są puste; nie ujrzysz tu ani obrazów, ani posągów, ani ambony, ani ołtarza. W pośrodku tylko okrągłego budynku leży płyta z bronzu, na której dzień i noc pali się światło.
Tu i ówdzie stoi niewielu wiernych, którzy przyglądają się ze skupieniem płomieniowi, rozsiewającemu dokoła blade, smutne światło.
W kościele tym nie widać ani jednej kobiety.
