nować nad sobą z całą energją, aby im ze śmiechu wnętrzności nie popękały.
Teatr łez[1] — Cierpienia opuszczonej niewiasty 19-go wieku.“
Teatr zapachów — „Balet woni“. Wystawiona będzie symfonja najczarowniejszych woni kwiatowych przy akompanjamencie muzyki i niewidzialnych chórów głosów kobiecych.
Teatr zręczności: — „Starożytna Akrobatyka“. Przedstawienie nadzwyczajnych ćwiczeń starożytnego świata na trapezie, linie i t. d.
Teatr podziemny: — „Wnętrze ziemi“. Scena karłów i olbrzymów, kłócących się o zawładnięcie podziemnem państwem. Sceny geologiczne i paleontologiczne.
Teatr deklamacji: — „Szczyty świata idealnego“. Trzej znakomici deklamatorzy i deklamatorki wypowiedzą w języku kosmicznym najwznioślejsze poezje Byrona, Schelley’a i Wiktora Hugo i przeniosą słuchaczów na szczyty idealnego świata.
Teatr rozkoszy: — „Symfonja rozkoszy“. Widzowie napawać się będą harmonją muzyki, woni, smaku i wrażeń błogości, podczas gdy oko czarowane będzie nieustannie zmienianemi na scenie obrazami.
∗ ∗
∗ |
- ↑ Teatr ten wystawia jedynie sztuki melancholijne, nie rozdzierające jednak, mają one na celu rzucenie zlekka mętnego tonu na życie zbyt szczęśliwych.
