Strona:PL Majchrowicz Małżeństwa w starożytnym Rzymie.pdf/18

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

szą jej rodziną zostają z chwilą ślubu zerwane, cała jej uwaga winna być skierowana wyłącznie na dom męża. W razie niewierności kobiety ma Rzymianin prawo zabić ją bez dalszych sądów,[1] ale tylko wtedy jeżeli ma żonę per coëmptionem, w przeciwnym razie odpycha on tylko kobietę na gorącym uczynku schwytaną a ewentualną dalszą karę podejmuje rodzina lub w razie cięższego przekroczenia państwo. Prawo karania niewiernej żony przez męża uległo w późniejszych czasach cesarstwa zwłaszcza od Antonina Piusa pewnym ograniczeniom: odtąd skazywano ją na wygnanie na odludną wyspę i utratę połowy posagu, za czasów zaś Konstantyna prawo karało niewierne niewiasty śmiercią. W sprawach spadkowych postępowano z małżonką rzymską jakby z córką domu: jeżeli przeżyła swego męża, otrzymywała zazwyczaj to, co w dom wniosła i część spadku, jaką jej umierający mąż przeznaczył, nie większą jednak jak każde z jego dzieci. Jeżeli jednak kobieta

  1. Cato u Gell. X, 23: in adulterio uxorem tuam si deprehendisses, sine iudicio impune necares.