Dla tego też, kto żąda ośmiu godzin pracy, niech się łączy z robotnikami zagranicy.
Niech robotnicy wszystkich krajów zjednoczą się jak bracia. Niech sobie podadzą ręce i powiedzą: my, wyzyskiwani na całym święcie, nie chcemy ginąć w jarzmie ucisku, nie chcemy dłużej pracować jak ośm godzin dziennie! A kiedy wszyscy robotnicy tak powiedzą — żądanie ich musi być spełnione.
Tak postanowili robotnicy na Kongresie paryzkim w roku 1889. Aby wyrazić tę solidarność proletarjatu w dążeniu do 8 godzin pracy, Kongres paryzki naznaczył raz na rok powszechne święto. Raz do roku, na jeden dzień, we wszystkich krajach, robotnicy porzucają robotę, pozostawiają fabryki, warsztaty, kopalnie, huty, sklepy, i na całym świecie panuje przez ten dzień wielkie święto robotnicze. Tem świętem jest
W dniu 1-go Maja stają do apelu wszyscy robotnicy w Europie, Ameryce i Australji. Wszyscy jednakowo świętują i przez ich wolę na całym niemal świecie staje praca. Robotnicy nie przędą ani tkają, nie kują żelaza ani dobywają węgla, nie pieką pieczywa, ani drukują gazet. Wtedy dopiero kapitaliści widzą, czem są robotnicy. Wtedy przekonywają się, że to nie ślepe narzędzia,
