bują dla swego zdrowia i swych spraw klasowych także ośmiu godzin na dobę snu i ośmiu na naukę, naradę, zebrania i rozrywki. Dopóki robotnicy spędzają największą część czasu w jarzmie pracy, póty są oni martwemi maszynami i jako maszyny — w zupełnej niewoli kapitalistów. Dopiero kiedy będą pracowali ośm godzin na dobę, kiedy — zdążą jeszcze po pracy odpocząć, poczytać, pomyśleć, pogadać między sobą — wtedy będą ludźmi i jako ludzie niedadzą się bez miary wyzyskiwać kapitałowi.
Ośm godzin pracy, ośm godzin snu, ośm godzin czytania, rozrywki i zebrań — oto ewangelja robotników na dziś!
Od owego czasu, od paryzkiego kongresu, po całym świecie rozchodzi się wśród robotników jednogłośne hasło: ośmiogodzinny dzień roboczy! Wszyscy rozumieją jego potrzebę, wszyscy go pragną i wyczekują, jak zbawienia.
Co robić, aby otrzymać ośmiogodzinny dzień roboczy?
Przedewszystkiem, robotnicy całego świata muszą się dobijać ośmiu godzin pracy wspólnie i razem. Kapitaliści jednego jakiegoś kraju nie zgodzą się na ograniczenie pracy do 8 godzin. Naprzykład nasi polscy fabrykanci nigdy na to nie
