scach 8-godzinnego dnia roboczego w kopalniach, oraz w fabrykach i warsztatach rządowych. Również w bardzo wielu prywatnych fabrykach zagranicznych pracują 10, 9 i 8 godzin dziennie. Wszystko to są skutki długich walk, częstych strejków, wielkiej solidarności robotniczej zagranicą. Tak np. w Ameryce w ciągu sześciu lat (1881 — 1886) odbyło się 6,615 strejków w celu skrócenia dnia roboczego. Ale to nie zadawalnia robotników. Bracia nasi zagranicą dążą do zdobycia jednakowego dla wszystkich i najmniejszego czasu pracy.
W roku 1889 w stolicy francuzkiej, Paryżu, zjechali się delegaci, wysłani przez robotników wszystkich krajów dla radzenia nad tem, jak poprawić los robotniczy. Byli tam najbardziej oświeceni i rozumni robotnicy Anglji, Francji, Niemiec, Austrji, Włoch, Belgji, Danji, Hiszpanji, Ameryki i innych krajów, po kilku i kilkunastu. Na tej naradzie paryzkiej czyli kongresie, przedstawiciele robotników całego świata zdecydowali, że przedewszystkiem dla klasy robotniczej jest koniecznem zdobyć
Towarzysze nasi uznali, że kapitaliści dostatecznie będą mieli wyzysku i zysku z ośmiu godzin robotniczej pracy na dzień. Robotnicy zaś potrze-
