Strona:PL Lech-Czech-Rus (Zygmunt Miłkowski, 1878).djvu/98

wszystkiemi znakomitościami i że osobiście posiadał mir u spółziomków swoich, nie tylko jako artysta, ale oraz jako krasomówca, jako publicysta, nadewszystko zaś jako człowiek czysty. Żal mu się zrobiło, że człowiek czysty wybiera się leźć w błoto petersburskie; wstyd mu się nawet zrobiło, że go nie ostrzega. Stłumiony jednak ideą, stłumił w sobie żal i wstyd, pozostawiając rzeczy biegowi ich, który mu się naturalnym wydawał.
 Artysta bawił długo, do szóstéj. O szóstéj pojechali razem na obiad.
 — A!... — wydał Lech okrzyk, ujrzawszy księżną.
 Przedstawiła się mu w żałobie.
 — Owdowiałam... — rzekła, głową zlekka kiwając.
 — Pani... — przemówił Lech, podchodząc ku niéj — przyjąć racz odemnie wyrazy spółczucia.
 — Dziękuję panu... Nie spodziewałam się, ażeby wdowieństwo moje w taki tragiczny przyszło sposób... Książę został zamordowany...
 — Mój Boże!..
 Lecha przejął szczery wyrzut sumienia, który mu nadał pozór szczerze przejętego żalem.
 — Tak... zamordowanym został... — powtórzyła księżna. Jestto atoli tajemnica stanu, którą powierzam panu dla tego jedynie, że, jak mniemam, sprzyjasz mi...
 — O!.. tego pani bądź pewną...
 — Pod zastrzeżeniem więc tajemnicy, opowiem panu jak to się stało... Książę był na nabożeństwie w kazanskim soborze i kiedy, wyszedłszy z cerkwi do karety wsiadał, w téj chwili, z pośrodka pojazdów które w ruchu były, padł strzał i kula ugodziła go w skroń... Wsiadł do karety trupem... Policyi udało się schwytać mordercę natychmiast, z dymiącym się w ręku rewolwerem kieszonkowym,