Strona:PL Lech-Czech-Rus (Zygmunt Miłkowski, 1878).djvu/104

rewizytowaniu; następnie czasu wiele zabrało odczytanie listów bez liku, nasłanych z Europy całéj, na które odpisywać trzeba było. Pod jesień więc dopiero księżna spokój odzyskała i Lech po dawnemu zbliżyć się mógł do niéj.
 — Och!.. — westchnęła — jakże ciężką jest ta pańszczyzna światowa!..
 Po chwili dodała:
 — Przez cały ten czas zaledwiem pana widziała... Przypominam sobie pana dobrze z panichidy tylko... dziękuję...
 — Spełniłem, com spełnić był powinien...
 — Tak... zapewne... Sprawiło mi to jednak zadowolnienie większe, aniżeli obecność tłumu, który się zeszedł w cerkwi...
 — Miłem mi jest, pani, to co mówisz...
 — Jakże ci się obrządek nasz podoba?..
 — Dosyć... wydał mi się poważnym...
 — Śpiewacy jeno fałszują...
 — Nie dziw... Trudno w kraju obcym, do obrządku mało rozprzestrzenionego dobrać śpiewaków, którym by nic do zarzucenia nie było... Połączoném to jest z kosztami znacznymi, a na to zapewne brak...
 — Niekoniecznie... — odrzekła — pop tutejszy płacić sobie każe straszliwie... i gdyby te pieniądze na cerkiew szły, to byłoby czém śpiewaków opłacać... Mniejsza jednak o to... Powiedz mi raczéj, coś porabiał i co zamierzasz?..
 — Porabiałem... tak jak nic; co się zaś zamiarów tyczy, to takowe zogniskowały się w téj chwili w wynalezieniu sobie mieszkania...
 — Czyż pan nie mieszkasz?..
 — Na pensyi... Pragnąłem mieć moje u siebie, na kształt tego, jak ty mościa księżno...