mian, porwać gwałtem ową panienkę Jadwigę, córkę królewską, w chwili, kiedy ją będą wieźli do Krakowa na koronacyę, i natychmiast kazać koronować siebie na króla, a ją na królową Polski. Atoli zamiar ten, chociaż potajemny, rozgłosili i ujawnili nie tylko bliżsi, lecz i dalsi. Otóż, czy to z powodu owej zasadzki na księcia, czy też z innej przyczyny, — niewiadomo, — koronacya owej panny została, jak już powiedzieliśmy, odroczoną.
Gdy[1] się książe Ziemowit dowiedział o odroczeniu przy jazdu i koronacyi córy królewskiej i o tem, że rycerz Ścibor, syn Moszczyczona, został zamianowany przez królową węgierską starostą kujawskim i dąży z Węgier dla objęcia w posiadanie swojego starostwa, — posłał najpierw do Kujaw rycerza Krzesława, syna Dobiesława z Kościoła, kasztelana kruszwickiego, razem z Abrahamem Sochą, wojewodą płockim, dla zajęcia zamku brzeskiego, licząc na przychylność Piotra Małochy, starosty kujawskiego, niegodziwego zdrajcy tej ziemi, który należał do stronników księcia i, puściwszy w niepamięć tak dobrodziejstwa od zmarłych królów otrzymane, jak i cześć własną, obiecał mu wydać zamek brzeski. I rzeczywiście, nazajutrz po Bożym Ciele, w dniu 22-im miesiąca maja, Dzierżek, bratanek Jarosława, niegdyś arcybiskupa gnieźnieńskiego, a zięć owego Piotra Małochy, natenczas dowódca tego zamku, wprowadził do niego Krzesława, wojewoda zaś Abraham zajął miasto i twierdzę Kowale[2].
- ↑ Długosz 405.
- ↑ Końcowy ustęp tego rozdziału niejasny. Pisze autor, że Krzesław był wprowadzony przez Dzierżka 22 maja do zanku brzeskiego i zaraz dodaje: „et Abrahae palatini Covale oppidum cum fortalitio suo occupavit“ (str. 738). Wygląda to tak, jak gdyby Kowale należały do Abrahama Sochy i były zajęte przez Dzierżka; tymczasem już od r. 1377 trzymał je Pie-
