mieć Domarata za starostę dla tego, że jego zawiści przypisywali unieważnienie elekcyi Dobrogosta na arcybiskupa gnieźnieńskiego i Mikołaja na biskupa poznańskiego, o czem było o wyżej. To była główna przyczyna, dlaczego nie chcieli go mieć za starostę, — ważniejsza zapewne od niesprawiedliwości, które miał często ziemianom wyrządzać. On zaś ze swojej strony uważał za wstyd dla siebie ugiąć się przed ich wolą; — a z tego tylko ziemia polska podlegała, niestety, niczem prawie nie dającemu się wynagrodzić spustoszeniu.
Tymczasem, mianowicie w wigilię przedostatniego dnia miesiąca lutego[1], wspomniana wyżej starszyzna królestwa polskiego odbyła zjazd walny[2] w Sieradzu. Na zjazd ten Elżbieta, królowa węgierska, wdowa po królu Ludwiku, razem z córką jego Maryą, wysłały Mikołaja, biskupa wesprymeńskiego, i niektórych Węgrów, wespół z posłami polskimi, przybyłymi do niej, by donieść o buntach i rozdwojeniu, które takie niebezpieczeństwa na królestwo polskie ściągnęły, oraz błagać, ażeby dla uśmierzenia tych niezgód wyprawiła do nich córkę swą Maryę, razem z jej mężem, gdyż w przeciwnym razie Polacy będą zmuszeni pomyśleć o innych środkach zaradczych, głównie zaś o tem, aby mieć króla. Na tym zjeździe wspomniani biskup i Węgrzy zwolnili mieszkańców królestwa polskiego od wszelkich obietnic i hołdów wierności, złożonych tejże Maryi i jej mężowi i przyrzekli, że królowa Elżbieta przyśle im zaraz po Wielkiejnocy, dla ukoronowania na królową polską, młodszą córkę zmarłego króla, już przedtem Leopoldowi, księciu austryac-
