oraz kasztelan poznański i starosta (wielko-)polski, Domarat, odmówili zgody na powyższą umowę i postanowienie[1], twierdząc, że złożyli obietnicę wierności margrabiemu, i że mu Domarat zobowiązał się wydać zamki i miasta królewskie, leżące w jego starostwie. Atoli ziemianie zawartą między sobą umowę[2] umocowali listami i pieczęciami swemi i wyznaczyli posłów do Wiślicy na inny zjazd[3], który tam się miał odbyć i odbył się rzeczywiście na Ś. Mikołaj[4], — a miał być złożony z Krakowian, Sandomierzan i posłów wszystkich ziem polskich.
Na ten zjazd, odbyty w obecności margrabiego Zygmun-
- ↑ tractatus et diffinitio.
- ↑ confederationem mutuam.
- ↑ colloquium.
- ↑ 6 grudnia 1382 r.
dokumentu, a więc obecnymi w Radomsku, byli: wojewodowie Wincenty poznański i Sędziwój kaliski; kasztelanowie: Jan kaliski, Sędziwój nakielski Andrzej szremski, Mojek biechowski, Krystyn zbąszyński; podkomorzowie: Świętosław poznański, Mikołaj kaliski, Ubysław cześnik kaliski, Wyszota stolnik, Kunat podsędek kaliski, oraz szlachta: Józef z Grodziska, Wyszota z Kurnika, Piotr Dembicki, Tomisław z Wyskoci, Dobrogost Radomicki, Dobrogost Włościejowski, Szczedrzyk Dupieński, Piotrko Sosnicki, Mikołaj Piotrkowski, Włodzimierz Borzujewski, Jasiek Wielowiejski, Szymon Gronowski, Piotrek Zawadzki, Mieczko Kretkowski, Niczko Kaczkowski, Jan Popczycz, Tomisław Waszkowski, Mścigniew Piątkowski, Janusz Jarogniewski, Wojciech z Goraja. Wszyscy ci panowie, oraz cała społeczność wielkopolska, dają obietnicę całej społeczności szlacheckiej ziem krakowskiej, sandomierskiej, sieradzkiej i łęczyckiej, w osobach Jana, biskupa krakowskiego, Dobiesława kasztelana i Spytka z Melsztyna, wojewody krakowskiego, Jana wojewody i Jana kasztelana sandomierskich i Jana, kasztelana wojnickiego, że dochowają wierności i posłuszeństwa tej córce zmarłego króla Ludwika, która będzie przeznaczona im na królową i w Polsce pozostawiona, stosownie do poprzednich umów i zapisów, oraz że zgodnie i jednomyślnie powstaną przeciwko każdemu, kto będzie się temu postanowieniu sprzeciwiał; królestwa zaś bronić będą przed każdym, — „ktoby, poza granicami przebywając, dobra kościelne lub granice królestwa, gdy jeszcze król nie będzie koronowany“ — poważył się napadać.
