Mawiał, że zasnąć nie mógł i nie miał spokojności, jeżeli się o spór i kłótnię nie postarał; a starał się o nie, ile mu sił starczyło do końca swego życia, ciesząc niemi swoją duszę. — Pochowano go w kościele poznańskim w dniu 21-ym wzmiankowanego miesiąca[1]. Po jego śmierci i pogrzebie, kanonicy kościoła poznańskiego, zebrani dla elekcyi przyszłego pasterza, obrali, w drodze kompromisu, 29-go dnia tegoż miesiąca, czcigodnego męża pana Mikołaja, scholastyka poznańskiego. Wybór ten ksiądz Jan, arcybiskup gnieźnieński, już na łożu boleści leżący, w Żninie, we środę przed Wielkąnocą, w dzień 2-gi miesiąca kwietnia, zatwierdził, powierzając Mikołajowi zarząd tak świecki jak duchowny dyecezyi poznańskiej[2] Wszedłszy w posiadanie biskupstwa, udał się on do Rzymu, aby uprosić pana naszego papieża o sakrę biskupią.
Ten czcigodny ojciec Jan nazywał się poprzednio Janusz Suchywilk, był z domu Grzymalitów, rodem Sandomierzanim. O nim była wzmianka wyżej[3]. Był on najpierw z prowizyi arcybiskupa gnieźnieńskiego, Jarosława, proboszczem gnieźnieńskim; następnie, gdy wskutek śmierci pana Zbyszka, kanclerza, opróżnił się dekanat krakowski, został kanclerzem królewskiego dworu krakowskiego oraz dziekanem, bo chociaż ksiądz Bodzanta, biskup krakowski, już był na ten dekanat pana Ottona Lisowicza wyznaczył, jednakże ów Otto, zmuszony przez króla polskiego Kazimierza, zamienił dekanat z Januszem Suchywilkiem na probostwo gnieźnieńskie. Zostawszy tym sposobem dziekanem i kanclerzem krakowskim, Janusz Suchywilk zasiadł w najwyższej radzie królewskiej.
