wali aż do wtorku[1]. Ciągnęli do nich tak duchowni, jak świeccy, którzy doznali niesprawiedliwości i żądali zwrotu zabranych dziedzictw, i jechali za nimi aż do Kalisza, do drugiego dnia po Ś. Małgorzacie[2]. Ci zaś na usprawiedliwienie swoje twierdzili, że na dzień Ś. Jakóba[3] powinien przybyć biskup krakowski, Zawisza, bez którego przywrócenie dziedzictw i załatwienie innych spraw było im przez pisma królewskie wyraźnie wzbronione. Tym sposobem wszyscy, którzy mieli nadzieję na odzyskanie dziedzictw i na prawne zadośćuczynienie za krzywdy, widząc, że z nich się tylko naigrawają, niezadowoleni z opróżnionemi sakwami wrócili do domu. Tamci zaś, jeżdżąc po całej ziemi i robiąc wielkie wydatki, dopiero po Ś. Jakóbie powrócili do Krakowa.
Po niejakim czasie, w tym samym roku, około dnia Narodzenia N. Panny[5], wszyscy starostowie całego królestwa polskiego, wystawili bardzo liczne wojsko przeciwko rycerzowi Bartoszowi, zamierzając, z polecenia króla pana, uderzyć na zamek jego Odolanów. Odprawiwszy w dzień ŚŚ. Męczenników Prota i Hyacynta[6] zjazdy[7] w różnych wsiach kościelnych, zwłaszcza gnieźnieńskich i lubuskich, i przyczyniwszy wiele szkód, grabieży i wyludnień, przybyli do wsi
- ↑ Mamy cały szereg dokumentów, wydanych przez Ludwika 6 i 8 lipca w Poznaniu i 14 lipca 1381 w Kaliszu (K. d. Wp. III, 1790, 1791, 1792, 1793), z czego wynika, że król bawił natenczas jednocześnie ze swymi namiestnikami w Wielkopolsce.
- ↑ 14 lipca 1381 r.
- ↑ 25 lipca.
- ↑ Patrz rozdział 39.
- ↑ 8 września 1381 r.
- ↑ 11 września 1381 r.
- ↑ conventiones.
