domu ogień, który całe to miasto, razem z otaczającym je ostrokołem[1] tudzież kościołem, do szczętu spalił, wyjąwszy jedynie tylko zamek, który w całości nieuszkodzony pozostał. Ubodzy mieszczanie Wełcza, nie śmiejąc odbudowywać swych domów z obawy przez częstemi napadami szlachty pomorskiej, zwanej Borkowie[2], przesiedlili się w różne inne miejsca. Starosta w.-polski, Domarat, zebrawszy wojsko, wkraczał — i to niejednokrotnie — do ziemi tej szlachty, paląc i pustosząc w niej wiele wsi i grodów warownych.
Tegoż roku, Świętobór, książę ze Starego Szczecina, zebrawszy, razem ze Starogrodzianami i mieszkańcami innych miast, wielką ilość silnych ludzi, postąpił z końmi i wozami pod miasto Człopę i zaczął je gwałtownie oblegać, szturmując bez ustanku od jutrzni do nieszporów[4]. Ponieważ rowy miasta wyschły, więc cała ta liczna rzesza orężnych suchą nogą, bez żadnych przeszkód, doszła aż do samego ostrokołu[5] i odważnie rzuciła się ku niemu, aby go zwalić i zrąbać siekierami i innemi narzędziami. Atoli ludzie, znajdujący się wewnątrz miasta, chociaż ich było niewielu, dzielnie według sił swoich się bronili i, zachęcani do obrony i stawienia czoła nieprzyjacielowi przez swego dziedzica, Jana Sędziwoja z Czarnkowa, sędziego poznańskiego, z taką siłą rzucali w nieprzyjaciół kamienie i puszczali strzały, że ci z niemałą stratą ludzi zmuszeni byli ustąpić. Wobec dużych strat, książę
- ↑ blanca.
- ↑ Może to synowie Maćka Borkowica, ukaranego śmiercią głodową w r. 1358, którzy uciekli do Marchii Brandenburskiej (patrz rozdz. 3). — Długosz (352) nazywa Borków także szlachtą pomorską. Patrz także Kod d. Wp. III, 1613, 1905 i in., gdzie występują członkowie rodziny pomorskiej Borków.
- ↑ municipium.
- ↑ ab hora tertiarum fere usque ad horam vesperarum.
- ↑ ad plancas.
