Roku pańskiego 1378-go wielebny ojciec Mikołaj, biskup poznański, i Mikołaj Strosberg, na mocy władzy, udzielonej im przez Ojca świętego, papieża Grzegorza XI, nałożyli na duchowieństwo prowincyi poznańskiej[1], jako pomoc dla kuryi rzymskiej, pobór siódmej części dochodów i dwuletnią dziesięcinę. Od tego postanowienia ksiądz Jan, arcybiskup gnieźnieński, oraz biskupi Zbylut władysławowski, Floryan krakowski, Dobiesław płocki i Wacław lubuski, jako też kler ich, odwołali się do Stolicy apostolskiej; biskup zaś poznański nałożył na kler swój i ściągnął z niego dziesięcinę tegoroczną, jeden raz płatną.
Tegoż roku, w niedzielę, kiedy w kościele pańskim śpiewają „Laetare“[2], Ojciec święty, papież Grzegorz, przebywający natenczas w swym pałacu u Ś. Piotra, zakończył żywot doczesny. Po jego śmierci wynikło wielkie rozdwojenie w kościele bożym, jako to opisano wyżej, gdy była mowa o elekcie wrocławskim[3]. Obrany był bowiem Bartłomiej, arcybiskup z Bari, który zaraz po swej elekcyi i koronacyi okazał się surowym dla kardynałów i kleru rzymskiego, wskutek czago kardynałowie odstąpili go i obrali drugiego papieża. Z tego obioru powstało w chrześciaństwie wielkie zgorszenie.
Tegoż roku, obrany najpierw na papieża Urban potwierdził rozporządzenie co do pomocy i dwuletniej dziesięciny,
