minków w srebrych naczyniach i gotowiźnie; książę wszakże niedługo te podarunki u siebie zachowywał, lecz, nie zważając na zakaz siostry, rychło je rozszafowywał, hojnie wszystkim rozdając. Miał on za żonę naprzód córkę Kiejstuta, księcia litewskiego; potem, po jej śmierci — córkę Ziemowita, księcia mazowieckiego. Od dzieciństwa wychowywał go dziad jego, Kazimierz, król polski; przebywał również kilka lat na dworach Karola cesarza rzymskiego, swego szwagra, i Ludwika, króla węgierskiego, swojego wuja. Był ciała wątłego, a chociaż gwałtowny i niestały, mimo to pełen życia i łatwo dający się do działania porywać[1].
Tegoż roku, książę Władysław, syn Bolesława z Opola, władca i pan całej Rusi, zwolennik pokoju i wielki jego zachowawca, widząc, że z powodu napadów Litwinów, nie zdoła utrzymać spokojnie niepewnego państwa ruskiego, odstąpił je królowi polskiemu i węgierskiemu, Ludwikowi, w zamian za ziemie i księstwa dobrzyńskie, gniewkowskie i bydgoskie[2]. Tegoż czasu, mianowicie w święto Narodzenia Chrystusa Pana[3], objął on księstwa gniewkowskie; zaś księstwo dobrzyńskie było zastawione za ośm tysięcy grzywien wdowie po księciu Kaźku, która nie chciała z niego wcześniej ustąpić, aż wyjdzie zamąż, i dopóki te ośm tysięcy grzywien nie zostaną jej wypłacone.
