wego pasterza. A jeszcze na trzy dni przed pogrzebem zmarłego biskupa, tenże Mikołaj, bez udziału proboszcza oraz innych prałatów i kanoników, którzy natenczas przy katedrze się znajdowali, wyznaczył własnowolnie administratorów, tak urządzając, aby jeśli nie cała kapituła, to przynajmniej część jej, na której mógł polegać, jego obrała; wskutek tego miał administratorów po swojej stronie. Zdarzyło się zaś, że gdy po wezwaniu łaski Ducha Ś. przystąpiono do obioru przyszłego biskupa, prawie cała kapituła zgodziła się na dwóch kandydatów: Trojana, swego proboszcza, i owego Mikołaja; należało więc drogą kompromisu do obioru któregokolwiek z nich przystąpić. Co się też stało; siedmiu wyznaczonych kompromisarzy podzieliło się: czterej oddali swe głosy na Mikołaja z Kurnika, trzej zaś na Trojana, poczem i ci ostatni zgodzili się na Mikołaja, jako obranego przez większość[1]. Wyboru tego arcybiskup Jan, z powodu pewnych nieporozumień, które między nimi zaszły, nie chciał potwierdzić. Atoli Mikołaj, nie pytając króla polskiego i węgierskiego, udał się do kuryi rzymskiej, gdzie mimo zastrzeżeń, czynionych przeciw jego promocyi w listach króla pana i innych osób papież Grzegorz w Awinjonie wyposażył go w biskupstwo poznańskie[2]. Otrzymawszy święcenia, Mikołaj wrócił pomyślnie do kościoła swojego około dnia Ś. Marcina[3].
Tegoż roku, około połowy wielkiego postu[4], czcigodny ojciec ksiądz Przecław, biskup wrocławski, zwany Pogorzała, w głębokiej starości, pełen dobrych uczynków, w dzień ... zakoń-
- ↑ Patrz o tem obszerniej w rozdziale 56.
- ↑ Bulla Grzegorza XI, wynosząca Mikołaja na biskupstwo poznańskie, dana z Awinjonu 7 maja 1375 r. (K. d. Wp. III, 1718).
- ↑ Około 11 listopada 1375 r. — Długosz prawie dosłownie 330.
- ↑ 1375 r. około 1 kwietnia.
