tej kapitule, po licznych uroczystych naradach z bracią swoją, postanowił i wykonać polecił, aby dochód ze wszystkich wsi kapituły gnieźnieńskiej szedł na ogólny użytek prałatów i kanoników, osobiście przy tym kościele przebywających. Dalej postanowił, że każdy z prałatów i kanoników po kolei odprawiać ma mszę przy wielkim ołtarzu, w przeciwnym zaś razie ma zapłacić kanonikowi, który ją za niego odprawia, pół grzywny groszy. Następnie postanowił, aby wszyscy prałaci i kanonicy dwa razy do roku, — w dzień Ś. Wojciecha i na przeniesienie jego ciała — do Gniezna się zjeżdżali, i przez ośm dni stale przy kościele katedralnym przebywając, kapitułę generalną składali; w razie niestawienia się, prałat trzy grzywny, kanonik zaś dwie grzywny obecnym zapłacić będzie obowiązany. — Powyższe oraz inne statuty, we właściwem piśmie zawarte, pieczęciami i przysięgą arcybiskup i kapituła umocowali[1].
Około roku pańskiego tysiąc trzysta siedemdziesiąt piątego czy szóstego, przy współdziałaniu króla Ludwika polskiego i węgierskiego, papież Grzegorz XI ustanowił trzy biskupstwa na Rusi, mianowicie: przemyskie, chełmskie i włodzimierskie czyli lodomeryjskie, tudzież arcybiskupstwo halickie[2].
- ↑ Na tej kapitule postanowiono pierwotnie, aby każdy z kanoników i prałatów po kolei odprawiał mszę przy wielkim ołtarzu, gdyby zaś odprawiać nie mógł lub nie chciał, płacił temu, co za niego mszę odprawi, jedną grzywnę groszy. Następnie jednak, 26 kwietnia 1375 r., arcybiskup, uznając ten przepis za zbyt uciążliwy, zmienił karę na pół grzywny, oraz zniósł karę za nieprzybycie do Gniezna na kapitułę, w razie, jeśli ono spowodowane będzie prawną przeszkodą lub siłą wyższą, które to powody powinny były być wszakże wyrażone na piśmie i stwierdzone przysięgą (K. d. Wp. III, 1717).
- ↑ Długosz (334) o Chełmie nic nie wspomina. Arcybiskupem halickim został niejaki Jakób, biskupem przemyskim — Eryk. Nasz autor jest lepiej poinformowany, jak to stwierdza bulla Grzegorza XI, którą ten papież
