Strona:PL Kraszewski - Szaławiła.djvu/233

 — I dalejże co? zapytał chłodno nader Starosta...
 — Ah! westchnął Staszek, — była tam historya straszna, która już niewiem jak się skończyła... ktoś ze sług mnie zobaczył i zdradził, chciano pochwycić, musiałem uchodzić... żem ocalił życie, to winienem tylko patronowi mojemu św. Antoniemu do którego westchnąłem... Zbójcy ścigali mnie długo... koń ostatnich sił dobył... a gdy pogoń ustała... padł...
 Starosta słuchał z uwagą... potym znów, jeszcze szerzej poły żupana rozsadziwszy począł chodzić i prychać... ale milczał.
 — Panna Domicela zakląć kazała pana abyś ją ratował...
 Starosta stanął.
 — Jaka panna Domicela? kukuryku? panna Domicela? ślub wzięli, mąż ją zabrał, mieszkają pod jednym dachem, a między uszak i drzwi palce wkładać... nie życzę sobie, nie życzę...
 — Przysięga że z nim żyć nie będzie...
 — Tak... a wprzódy przysięgała że będzie... rzekł Starosta. Terefere kuku... strzela baba z łuku... Bałamuctwa! androny, i chcecie żebym ja się mięszał w to!
 — Nigdy w świecie! rzekł po chwili — a mnie tam po co nos kłaść!!