Strona:PL Kraszewski - Szaławiła.djvu/173

 — Mameczko! kochanie! poczęła się wdzięczyć córka... jeszcze go Chrapski do lochu wsadził. — Czyż to może być, żeby go tak bez litości odprawić? Mama wie, że ja go bardzo, bardzo... lubię.
 — O tym na nieszczęście wiem, odpowiedziała matka — ale nie przeszkadzając wcale, sprzeciwiam się stanowczo pobytowi jego tutaj.
 — On się zasmuci! on się pogniewa...
 — Jeśli ma rozum to nie, a jeśli go niema...
 Domcia z niecierpliwością ruszyła ramionami.
 — Mamciu... jesteś niedobra!
 Matka ją pocałowała w czoło.
 — Dziecko, ty jesteś głupiuchna...
 — Ale Mamo...
 — Ale Domciu... niepozwolę...
 Domcia wybiegła zapłakana ale odważna... W pierwszym pokoju stał nieszczęśliwy Staszek pokorny, pocieszający się nadzieją, że mu tu wolno będzie pozostać.
 — Panie Stanisławie — zawołała przybiegając Domcia — uzbrój się w męztwo, Mama nie pozwala abyś tu bawił dłużej, każe ci jechać... Mówi że tak wypada... że trzeba. Prosiłam jej... błagałam, nic nie pomogło..... Jedź pan, jedź wprost do stryja, naradź się