Strona:PL Kraszewski - Kościół Święto Michalski w Wilnie.pdf/62

 Wrzask, krzyk rozległ się po izbie. Gospodarz jak kot piszczał, przyciśniony tylu osób ciężarem, którzy nieprzytomni częścią z pijaństwa, częścią ze złości, szamotali się napróżno. Stan ich był tem okropniejszy, że padając na wierzch służąca rozbiła na ich głowę misę ogromną ukropu, którą niosła w ręku. Woda przeciekając coraz głębiej, niesłychanych bolów i krzyków była przyczyną.
 Wreszcie kolejno podnosić się zaczęto i najrozmaitsze odezwały się głosy.
 — Aj!
 — Oj!
 — O mój Boże!...
 — Do stu tysięcy!...
 — Ach! bok!
 — Głowa!...
 — Jezu, ucho!...
 — Ręka, panno Maryo!...
 — Nos, św. Wincenty!
 — A toż co za litania? odezwał się głos gruby we drzwiach.
 Wszyscy zwrócili oczy i ujrzeli piechotnego żołnierza wojewody, ogromnego wąsala, szablicą u boku, stojącego na progu.
 Strach ich przejął, gdy ujrzeli, że żołnierz nie był sam jeden, lecz w gronie towarzyszów tak groźnych wówczas całemu miastu; jęki i użalenia ustały jakby nic nie było, a trzech piechotnych żołnierzy weszło do izby.