Strona:PL Kraszewski - Dziennik Serafiny.djvu/133

 Dopiero gdy chwilę tak na mękach wysiedzieliśmy, zaczęła się rozmowa... Stryj niby zbliżając się do Mamy, zostawił między nami miejsce próżne, które Oskar zaraz zajął i pochylił się ku mnie... Boże odpuść... chyba go nauczono co miał mówić.,. jak lekcję sypał słowa... Za to oczyma niepokoił mnie okrutnie... nie spuszczał ich ze mnie i śmiały mu się radośnie. Miałam widocznie szczęście się podobać.
 — Pani tu jeszcze w Karlsbadzie pewnie zabawi długo... a ja się tem bardzo cieszę, bo sobie obiecuję ją widywać i bliżej — poznać...
 To było zapewne podyktowane, dodał zaś z usilnego natchnienia, za co stryj surowo spojrzał na niego.
 — Ja piękne panie bardzo lubię.
 Chciało mi się zażartować...
 — Ja się do nich nie liczę — rzekłam.
 — O to! o to! I wskazał śmiejąc się na źwierciadło...
 Stryj tymczasem zapewniał, że pan Oskar nawet w Karlsbadzie pracuje i książki z sobą przywiózł, bo je bardzo lubi...
 — Cóż pan teraz czyta? spytałam.
 Rzucił okiem błagającem na Stryja.
 — Czytasz przecież Muszkieterów Dumasa — poddał Radzca tajny...