Strona:PL Kraszewski - Dziennik Serafiny.djvu/126

nie zdaje wiedzieć, tak o to niedba, tak jest serjo, że się przez to nie wydaje na pierwszy rzut oka ani tak ładną jak jest, ani tak miłą jak być umie.
 — My starzy będziemy sobie trochę odpoczywali — odezwał się Mościski, a panienkom dajemy swobodę zawiązać dobrą znajomość i przyjaźń, tak daleko od nas jak oko sięgnie.
 Adela wzięła mnie pod rękę, poszłyśmy po woli ścieżką... Ucieszyłam się bardzo tą rówieśnicą i przyjaciółką, bo otoczona starszemi ciągle, czułam się bardzo osamotnioną.
 — Dawno jesteście w Karlsbadzie? zapytała.
 — Zaledwie od dni kilku...
 — My dopiero od trzech... okolica cudownie piękna — lubisz pewno naturę i malownicze widoki?.. Spojrzałam niewiedząc co odpowiedzieć.
 — Lubię, rzekłam wreszcie — ale przyznam się, że tak szczególnej uwagi nigdy na to nie zwracałam...
 — Ja bo rysuję... odparła Adela. Lubisz muzykę?.. dodała zaraz.
 — Musiałam się jej uczyć, gram, spiewam, ale — niestety i w tem niemam nadzwyczajnego upodobania...
 — Czytasz dużo...