Strona:PL Kraszewski - Dziennik Serafiny.djvu/122

my rozpędzić dystynkcją i umiejętnością znalezienia się, które ona ceni wysoko, nawet w tych, których nie lubi.
 Siedzieli tak minut ze dwadzieścia razem; na ustach Mamy widziałam kilka razy uśmiech, wywołany jakimś dowcipem; w ostatku Jenerał wstał.... Ojciec także, a Matka powróciła na górę, poruszona mocno i rozdrażniona... Rumieńce miała wypieczone na twarzy...
 Ja siedziałam z książką... oczekując czy mi co powie. Przeszła się parę razy po saloniku, gryząc w ustach różę, którą trzymała... Spojrzała na mnie raz i drugi i stanęła...
 — Nic się nie domyślasz? spytała...
 — Jakto? czego?...
 — A... celu który miał Ojciec, przedstawiając nam starego jenerała?...
 Na wyrażenie stary, dała nacisk mocny...
 — A! niewiem...
 — Przyprowadził ci przecie protegowanego przez siebie... (tu się rozśmiała głośno) konkurenta...
 Zmierzyłyśmy się oczyma, nie okazałam zdziwienia....
 — Ale on niemal starszy jest od ojca twego, tylko c’est un homme du monde, który sztucznie umie sobie nadać pozór mężczyzny w średnim wieku...