Ta strona została uwierzytelniona.
CZUŁOŚĆ POETY.
I.
August długie walcząc lata,
Krwią zrumieniwszy srébrne wody Nilu,
Gdy po klęskach tylu
Otrzymał w końcu panowanie świata;
Przy ścianach Kapitolu sztandary osadził,
J starych w Amfiteatr rycerzy wprowadził.
Tam czucia człeka władca niezmierzony,
W ozdobie urody
Wirgiliusz młody
Boskie wywodził z swoiéy lutni tony.
To w obłok z orłem wzlatywał,
To iak skowronek oraczowi śpiéwał,
Skrytości grobów przenikał,
J nieba dotykał.
Głosem iego wzruszone wojowniki drżały,
Przebiegły wieszcza słodkiém weyrzeniem dziewice,
Matki go palcem dzieciom ukazały,
Starcy łzą zrosili lice;
Sam August z mieysca powstaje
J cześć poecie oddaie,
