Domine ne in furore Tuo arguas me. Ps. 37.
Do miłosiernego Pana w utrapieniu apelacya.
Panie, nie w popędliwości Twojej strofuj mię, ani w słusznym gniewie bierz pomstę z przesądzonego winowajcy.
Znam się żem Ci dał umyślną do urazy okazyą, z ciężkiem przewinieniem zarobił na karę.
I ztąd strzały Twoje, jako w celu wszelakiej nieprawości, utchnęły wemnie; a ręka Twoja silna zmocniła się nademną.
Niemasz zdrowia w ciele mojem dla złości moich; dopieroż uspokojenia na umyśle, dla przeszłych zbrodni pamięci.
Tak strapiony, i zniszczony na umyśle bolałem, najbardziej na to, żem był łaski pobudzającej niegodnym.
Atoli w nadzieję uzdrowienia rzekłem: niechaj że ciało cierpi, które się w proch rozsypać musi, byle się tym cierpcem dusza jakkolwiek z długu wypłaciła.
Panie przed Tobą jest wszelka żądość moja, a wzdy chanie moje u Ciebie nie jest tajne.
Gdy bez Ciebie Boże mój jestem niczem, a bywszy niczem, jestem do powołania tępym, i zdrewniałym do poprawy żywota.
Zamięszanego znak rozumu, gdy dobrego obierać nie umiem; a skażonej woli dowód, kiedy się złego chronić niechcę.
I ztąd przyznaję, że niegodnie żyjąc, godnie cierpię, a ustawicznie grzesząc, słuszne z grzechu karanie ponoszę.
W Tobie tedy Panie, i w miłosierdziu Twojem wszystka nadzieja moja, że tu ukarawszy na onym świecie, przepuścisz winowajcy.
Nie racz się obruszać Stwórco, gdy z krewkości upadamy; a chciej ratować Zbawicielu, gdy pokornie suplikujemy.
Bowiem jeżeli żałujesz mizernego człowieka upadku, a coć przeszkodzi, który wszystko możesz, żebyś się nie miał cieszyć z podźwignienia kreatury Twojej?
