Strona:PL Kochowski-Psalmodia polska 059.jpg

 Pobudza wiara, i o honor ukrzyżowanego Pana gorliwość, żeby kościoły pańskie na brzydkie mahometyzmu nie przyszły splugawienie.
 Rozum sam nakoniec pokazuje, żeby ten ogień u sąsiada gasić, i na cudzym raczej grzbiecie, nie swoim, drapieżnego konać niedźwiedzia.
 Gdzie jest nie leniwy do dzieł rycerskich Hiszpan, albo orężem sławy nabywać chciwi Francuzowie?
 Gdzie w historyach dawnych zalecony Ryszard angielski, którego sercem lwiem samiż nazywali Saraceni?
 Borealne państwa: Dania i Szwecya milczą, i insze postronne monarchie drzymią, dotąd bezpieczni, póki w brzeg ich nie zakołacą.
 Jeden jeno ochoczy Sarmata, który choć z wypierzonym białym magiszem, bieży dwugłownemu ćwikowi w posiłku.
 Poszczęścił Pan Najwyższy pole, uciekł wilk; dość obłowu, że obarczony, bez szkody pierzchnął od owczarni.
 A zatem z sobą witający się w polu, stanęli bracia, pomazańcy boży, rządkiem koronowanych głów szczęściem, cesarz i król polski zjednoczeni.
 Były te czasy złote, kiedy Bolesław król nasz, przyjmował u siebie goszczącego cesarza Ottona, z należytym całej Polski aplauzem.
 I to godzina wspomnienia, kiedy Maxymilian z Zygmuntem i Władysławem czeskim, traktowali w Wiedniu Europy uspokojenie.
 Ale tam Otton nawiedzając grób wielkiego męczennika, dla odpustu gościł; tu zaś Jan III po wybawionej Germanii, z zupełnym stawia się jubileuszem.
 Między Maxymilianem a domem jagiełłowskim, stanowiono małżeństw królewskich traktaty w Wiedniu; teraz pod Wiedniem najezdnika wypierając, o włos niezgwałconą Flawianę, rzesza niemiecka odbiera.
 Jako tedy większy skutek teraźniejszego monarchów zjazdu; tak powinna być większa do publicznego wesela okazya.