Strona:PL Kochowski-Psalmodia polska 053.jpg

 Wyroki królestw w górnym konsystorzu głęboko utajone zostają: a jakiego losu państwom spodziewać się, nikt nie zgadnie, aż fata kostkę urzucą.
 Niech się darmo tą dwornością nie uwodzi serce, bo jeżeli człowiek szczególny, sam końca swego nie wie; dopieroż jako lichy idyota ma dociec naznaczonego peryodu.
 Boś Ty Panie zakrył to od mędrców: jednak inszym sposobem objawiłeś maluśkim, niedościgłe opatrzności Swojej sekreta.
 Darmo się o tem u etruskich Augurów badać; ani tego chaldejscy minucyarze nie zgadną.
 Oto Pan rozpostarł państw upadnionych regestra: aby się drugie postrzegały, jako się cudzem nieszczęściem karząc, własnego upadku ustrzedz mogą.
 Niech uważy kto chce, co się w cetnie i w lichu zawiera; bo gdy siódmy liczby obrót przychodzi, rzadko w podmiesięcznych rzeczach bez odmiany.
 Doskonałe dwa tuzy, z niedoskonałością półtora walczą; a dwa razy trzy, z jednością zmięszane, zakrytą mocą dokazują.
 Bo patrz na jednego dzieciucha, jako w siedm lat zęby roni; w drugich zarasta, potem mężnieje, i po tych stopniach idąc, do punktu naznaczonego ciągnie.
 A jako w pierwszych gradusach rósł i przychodził do doskonałości; tak w następujących wiek spędziwszy, już nie inszy progres, tylko do dołu.
 Dopieroż w monarchiach snadno obaczyć, te siódmego karbu rewolucye i niepohybne za czasem w państwach odmiany.
 Rzym pod królmi dzieckiem, pod konsulami zmężniał, pod cesarze przyszedłszy starzał, gdy się onej wolności pierzyć przyszło.
 Nieboż winno, czyli wyroki? albo natury stworzonych rzeczy skazitelność? Bynajmniej, pycha i upór, złe rady i zbytek, fakcye i prywaty tak kwitnące państwa zrujnowały.
 Kto historye czyta, niech czas porachuje; uzna że po siódmej lat setni, ona jedynowładna całego świata pani słabieć poczęła.