Domine in virlute tua laetabitur rex. Psal. 20.
Na wyjezdnem pod Wiedeń najjaśniejszemu Janowi Trzeciemu, królowi polskiemu, panu miłościwemu.
Panie w mocy Twojej rozweseli się król, a w dziełach wybawienia Twego, wielką mu dasz do radości przyczynę.
Oto bochater do boku przypasuje miecz, aby wojował za Imie Twoje; bierze herbowną tarczę, aby odprawiał wojny pańskie.
Już na dzielny koń wsiada, i na rączym pegazie puszcza się w drogę; daj Panie rycerzowi Chrystusowemu szczęśliwe wszędzie powodzenie.
Przyjmij żądanie serca jego, które do Ciebie z góry upodobany wypuścił, i nie racz mu odmawiać o co Cię prosił przed obrazem matki Twojej.
Boś go uprzedził natchnieniem, aby upadłe dźwigał chrześciaństwo; dajże mu i dalej moc dokazowania skutkiem, któryś wzniecił dobrą wolą, ratowania w umyśle.
Kiedy zdrowie i żywot za bracią swą niesie, przyjmijże Panie ofiarę tę, a uprzedź go w błogosławieństwie.
Oto bowiem bestya, która z nieba gwiazdy zmyka, na lud Twój paszczękę rozdarła; pomóż mu o Boże, aby tak wielogłowę hydrę, ręka jego stłumiła.
Już bowiem czterdzieści dni blisko, jako ten Goliat wyzywa lud boży na rękę, a nie obrał się nikt, ktoby się oparł najezdnikowi.
Pierworodny Eliab milczy, ale i drudzy poniemieli; poszczęść panie Dawida, że ugodzi kamieniem w czoło tego zuchwalca.
Bo on w Tobie, i w mocy Twojej ma nadzieję, o Najwyższy! Niechże przez ten instrument prawica Twoja zgładzi narody, które Cię w nienawiści mają.
Który najsłodszego Imienia Jezus, językiem nie wzywa; ten od szabli wojującego króla, niechaj starty będzie.
