Panie, któryś to miasto fundował, aby było przybytkiem Syna Twego, na ziemi goszczącego.
A że przybytkiem królewskim, dla tego przystało, aby uprzedziwszy protoplasta upadek, wolne zostawało, od pierworodnego ciężaru.
Aby Matka czysta, i Panna płodna, lubo jest z córek Adama, dla osobliwego jednak macierzyństwa tytułu, błotem damasceńskiem nie trąciła.
Niechaj się tedy weseli góra Syon, do tej doskonałości przywiedziona, że w okoliczności, swojej ogarnęła Tego, który wszystko napełnia oświeca, posiada.
Obstąpcie miasto syońskie mieszkańcy Hieruzalem, i zrewidujcie wieże jego, a któraż nie napełniona jest, orężem mężnych?
A zatem uważajcie moc miasta pańskiego, i przypatrzycie się ozdobom jego, abyście to powiadali potomstwu drugiemu.
Że Bóg wystawił mury Syon; Bóg nasz, który je ugruntował na wieki.
Któremu królowi wieków wszystko widzącemu, początkowi bez początku, trwałości bez końca, niechaj będzie dzięka, i chwała, że raczył ugruntować Syon, grzesznym ucieczkę. Amen.
Domine Deus salutis meae. Ps. 87.
Ostatniego terminu wzmianka.
Panie Boże zbawienia mego! we dnie i w nocy wołam przed Tobą.
Niechaj modlitwa moja przyjdzie przed obliczność Twoję; nakłoń łaskawy ucha ku prośbie żebraka.
Albowiem dusza moja pełna jest ucisków, i żywot mój mizerny już w ostatniej rumacyi chodzi.
Uchodząc przed Faraonem, jużem jedną nogą w czerwonem morzu; a trwoży mię zbyt niebezpieczna przeprawa do portu wieczności.
