Strona:PL Kochowski-Psalmodia polska 027.jpg

podwyższenia chciwość, nie chciała się obejrzeć na prawo przystojności.
 Ojczyzna w uściech i obrona jej, a w sercu kończyste żądło jak węda u hipokryty.
 Ztąd uczynił się rzecznikiem w skomo na obronę dobra pospolitego, a pod pokrywką publiki, tai zawziętość sejmu rozerwania.
 Mówiąc skrycie sam w sobie: Cóż mi za to pieczołowanie o ojczyznie? kiedy inszą drogą pomogę sobie do dobrego mienia.
 Droga cnoty przykra, nagroda zasług niepewna, wdzięczność za odwagi omyla; a gdy występków nie karzą, grzeszyłby ktoby dobrze czynił.
 I tak udaje się przeciwną od gościńca ścieszką; a między sobie podobnymi, rozsiewa ducha przeciwieństwa.
 Ród jaszczurczy, i właściwe Judasza pokolenie; bo i ten Pana w rękę całując, dla błachego kwestu, ojczyznę własną przedaje.
 Psia natura, która węchem pożywienia śledzi; a znalazłszy, na plugawem ścierwie opada.
 Widzisz to Boże, czuły wolności naszej stróżu, i grozisz pomstą zdrajcy; któryś tego balsamu wolności przez „nie pozwalam”, w truciznę obracać nie kazał.
 Ale jako Bezoar w zakrytem naczyniu zachować był powinien: on go teraz datkiem przekupiony, na niezdrowie pospolite używa.
 Idzie jednak za zdrajcą, choć leniwa Nemezis, a wyzionąwszy niecnotliwy wziątek, samego czeka judaszowskie myto.
 Upadną, upadną ci, którzy ojczyznie źle służą; a plemie cnotliwego na to miejsce dziedziczyć będzie.
 Wyżeną przekupionego ojca Cherheles potomków z domu, a ze złego zbioru drobna dziatwa nie ucieszy się.
 Jeno szpetna sława aż do obmierżenia zostanie, i będzie pamiątka jego w pośmiewisku tak, jako onego który w Efezie bóżnicę Dyany zapalił.
 Chwała Ojcu i Synowi i Duchowi ś. etc.