Strona:PL Klementyna Hoffmanowa - Wybór powieści.djvu/066

 — Żebyś ich tak bardzo nie żałował, to ja ci dam daleko więcej niżeli były warte.
 To mówiąc bogato przybrany pan, dobył dukata z kieszeni, i wsunął go w rękę Tomka.
 Tomek podskoczył z radości, skłonił się nisko, obtarł oczy i zawołał.
 — O, teraz zupełnie jestem szczęśliwy! i ptaszków nie obskubią i Matce pieniądz zaniosę!
 — Czy twoja Matka tu mieszka? — zapytał go się jeszcze pan.
 — Tu, niedaleko, zaraz w tej chatce w bok.
 — W tej lepiance, co to ją ledwo widać z ziemi?
 — W tej samej; o jak ona będzie szczęśliwa! jużbym rad jak najprędzej być u niej!
 — No, to idź i bywaj zdrów! może się jeszcze z sobą zobaczymy?
 — O, dobrze! — zawołał Tomek, kłaniając się kapeluszem.
 Wtem odjechał pan, i z nim wszyscy inni, a chłopiec ruszył co sił miał do domu.
 — Matko! Matko! — zaczął na nią wołać jeszcze przed drzwiami — dziś mi się powiodło; dostałem od pani wójtowej sera i jabłek, a od jednego prześlicznego pana jakiś grosz żółty, jakiegom jeszcze nigdy nie widział.
 Małgorzata zadziwiła się niezmiernie, gdy zobaczyła dukata. Zaczęła się wypytywać o całą przygodę. Jak jej Tomek wszystko opowiedział, zawołała z radością:
 — Toś ty z samym księciem rozmawiał!
 — Z księciem! — krzyknął Tomek — ach Boże! i któż to jest ten książę?