Strona:PL Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Na Skalnem Podhalu. T. 1.djvu/099

 — Ej, kiele to pióro macie! — mówi Krystka, bo się właśnie nachylił i od pióra cień padł na ścierń.
 — Z orła. Fciałabyś je?
 — Coz mi po nim? Kaz sobie przyprawiem? do smatki?
 — Tu! — rzekł chłopiec i zawinął jej rękę około piersi.
 — Siedźciez!
 Odepchnęła go łokciem, aż mu ręka w tył poleciała, ale ją dreszcz przeszedł przez całe ciało, osobliwie przez plecy.
 — Cyś poświęcano?
 Nadrabiał miną, ale był zmieszany. Krystka zaczęła czuć się zupełnie śmiałą. Chciała mu powiedzieć coś, coby go ośmieszyło, ale gdy spoglądnęła na tę twarz rumianą pod czarnem skrzelem, z za którego sterczało pióro długie i pośmigłe na wietrze, nie chciało jej żadne słowo ostre wyjść z ust. On to poznał i znowu się uśmiechnął:
 — Myślołby wto, ześ tako zło.
 I siadł przy niej na kopczyku.
 — Mom cas — rzekł.
 — E dy rano — odpowiedziała Krystka, czując, że jej tak jakby miękło ciało.
 — Jakoś se to śpiwała, kiek haw seł?