Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/68

 — Czegóż może się spodziewać ten, kto się waha?
 — W każdym razie kary.
 Grubas odparł słowami Hilaria, przedrzeźniając szyderczo jego głos:
 — W każdym razie kary. Tak, ale kary — śmierci!
 — Kary śmierci? — zawołał Hilario, blednąc jak trup. — Któż ma prawo ją wymierzyć? Nie uznaję jej!
 — Pah! Uznał ją pan, wstępując de stowarzyszenia.
 — Byłoby to okrucieństwem, czynem nieludzkim!
 Grubas popatrzył na Hilaria zpodełba i rzekł:
 — Okrucieństwo? Czyn nieludzki? I to pan używa tych słów? To wesołe, warte śmiechu! Czy istnieje łotr okrutniejszy, bardziej bezwzględny, aniżeli pan? I równocześnie ośmiela się pan zarzucać nieludzkie okrucieństwo innym?
 Starzec cofnął się o krok.
 — Cóż panu strzeliło do głowy? Cóż o mnie wiecie?
 — Jeżeli nie wszystko, to bardzo wiele. Nie przypuszcza pan chyba, że nie znamy trybu życia i postępowania naszych członków? Gdybyśmy z tego zrezygnowali, nie moglibyśmy się ostać. Przeciwnie, znamy swoich ludzi lepiej, niż oni siebie samych. Jeżeli więc chodzi o karę, to powtarzam, że jest w tym wypadku tylko jedna — kara śmierci. Czy usłucha pan rozkazu?
 — Zostawcie mi przynajmniej czas do namysłu.

66