Strona:PL Karol Dickens-Dawid Copperfield 097.jpeg

 Serce uderzyło mi mocniej na myśl o chwilach swobody pośród tych dobrych ludzi, ale — czyżby pozwolili?
 Miss Murdstone weszła w tej chwili do kuchni wydać jakieś rozporządzenie i Peggotty przedstawiła jej swój projekt.
 Miss Murdstone zastanowiła się chwilę.
 — Będzie tam próżnował, ale to już wszystko jedno — odezwała się wreszcie — rzecz najważniejsza, żeby nie kłopotać brata, dlatego możesz go zabrać.
 Barkis zajechał wcześnie po rzeczy Peggotty i sam zabrał je do powozu.
 Wstąpiliśmy jeszcze na cmentarz i Peggotty płakała ciągle, żegnając drogie wspomnienia i miejsca.
 Nareszcie wyjechaliśmy za miasto. Pan Barkis często oglądał się na nas, ale nic nie mówił, widząc nasze usposobienie.
 Peggotty pierwsza zaczęła mówić do mnie.
 — To sobie pamiętaj, Dewi, że dopóki tu będziesz, będę przyjeżdżała co tydzień, ażeby cię zobaczyć. Inaczej być nie może. Przyrzekłam jej, że będę czuwała nad tobą i, póki życia, o tem nie zapomnę. Jeden dzień w tygodniu musi być zawsze dla ciebie.
 Nie wiem, czy Barkis słyszał, co mówiła, bo zdawał się nie zważać i patrzył na konia, ale gdyśmy umilkli, znowu oglądał się na nas.
 — Ładny dzień — powiedziałem, chcąc być dla niego uprzejmy.
 — Niebrzydki — skinął głowę. — Czy wygodnie?
 Patrzył na Peggotty tak jakoś wyraźnie, że roześmiała się i skinęła głową.
 — Peggotty jest zadowolona — zapewniałem go w jej imieniu.
 — Jest zadowolona? — powtórzył pytaniem. — Co, jest zadowolona?
 Odtąd był bardzo grzeczny i w doskonałym humorze,