Strona:PL Karol Dickens-Dawid Copperfield 021.jpeg

 Nad morzem zatrzymaliśmy się przed zajazdem, pan Murdstone oddał konia człowiekowi, a sam wszedł ze mną do pokoju, gdzie czekało na niego dwóch przyjaciół.
 Palili cygara i byli otoczeni dymem, lecz ujrzawszy pana Murdstone, podnieśli się z hałasem i witali go głośnemi okrzykami.
 — Myśleliśmy, że już nie żyjesz!
 — Zawcześnie, moi drodzy.
 — Cóż to za kota znalazłeś po drodze?
 — To Dewi Copperfield — uśmiechnął się mój opiekun.
 — Aha — mruknął z nich jeden — mniej potrzebny dodatek do czarującej wdowy?
 — Ostrożnie! — rzekł pan Murdstone. — Są tu ciekawe uszy.
 — Gdzie? — spytał obcy, rozglądając się po ścianach i suficie.
 I ja także spojrzałem wgórę, gdyż zrobiło mi się nieprzyjemnie.
 — Janka z Sheffield — rzekł pan Murdstone.
 Obaj panowie wybuchnęli śmiechem, a ja doznałem ulgi, gdyż przedtem zdawało mi się, że rozmawiają o mnie. Daleko wolę przecież, że o Janku.
 Śmieli się obaj długo i podawali mi ręce, potrząsając moją bardzo mocno, wreszcie jeden zapytał:
 — A cóż Janek mówi o tym interesie? Czy bardzo zachwycony?
 — Wątpię — odrzekł pan Murdstone — ale to rzecz przyszłości. Obecnie, zdaje mi się, niewiele rozumie.
 Znowu śmieli się głośno. Jeden z nich zadzwonił i służący przyniósł na tacy biskwity, szklanki i butelkę. Nalali dla mnie także i bardzo mi smakował słodki napój! Podniosłem swoją szklankę i zawołałem głośno:
 — Niechaj zwiędną ciekawe uszy Janka!
 Wszyscy podnieśli szklanki i zrobiło się bardzo wesoło.
 Udaliśmy się wreszcie na pokład prześlicznego yachtu.