Strona:PL Karel Čapek-Boża męka.pdf/90

 Jewiszek przeraził się; przeszedł po nim gorący dreszcz.
 — Ja, śpiewałem?
 — Śpiewał pan. Brzęczał. Coś bardzo pięknego.
 Jewiszka zalała nowa, radosna fala:
 — Doprawdy! Dziękuję panu! Nie miałem o tem wyobrażenia! Jak to właściwie było?
 — Było to — — było to — — Nie wiem już. Nieustannie się to zmieniało, coraz inaczej i inaczej — — Już nie przypominam sobie. Piękne to było.
 Tymczasem dochodzili do szczytu góry.
 Jewiszek nie rozmyślał już, ani nie śpiewał.
 Pilbauer prowadził go naprzód w milczeniu i bezpiecznie.
 — Ktoś idzie, proszę stanąć — zaszeptał nagle.
 Jewiszek wytężył słuch, ale słyszał tylko, jak grały organy gór.
 — Cicho — powtórzył dedektyw.
 W deszczu — poruszała się przed nimi, pędziła, skakała olbrzymia bryła ludzkiego ciała. Wreszcie znikła w ciemnościach.
 Jewiszek zaskoczony okropnie, nie pisnąwszy ani słowa, puścił się za nim w pogoń, powodowany jakimś łowieckim pra-instynktem.