Strona:PL Karel Čapek-Boża męka.pdf/181

w tej właśnie chwili, gdy zagubiliśmy drogę. O — gdybym już był w domu!
 — A czego to dotyczyło?
 — Duszy — —
 Teraz kroczyli obaj szybko i milczeli. Przeszli przez las i minęli wieś. Kilka okien jakoś po ludzku świeciło w głębokiej ciemności. I znowu otworzyła sę przed nimi szeroka i daleka przestrzeń.
 — Cóż więc chciał mi pan powiedzieć?
 — O czem?
 — O tem, co panu przyszło na myśl tam, na górze. O duszy.
 — Ach tak, to prawda. Mówiłem, że o duszy? Ale naprawdę — to nie było tylko to.
 — Więc — odezwał się po długiej chwili jego towarzysz — jakże jest z tą duszą? Jest pan jakiś bardzo roztargniony.
 — Ja? Przeciwnie. Właśnie rozmyślałem o tem. Czyż nie jest to dziwne, że człowiek siebie nie zna?
 — A pana rozwiązanie?
 — Jakie rozwiązanie? To pozostanie na wieki tylko problemem.
 — Ale pan już właśnie doszedł do jakiegoś rozwiązania.
 — To z pewnością nie dotyczyło duszy. Raczej innych zagadnień życia w ogólności. Właśnie przemyśliwałem od czego zacząć.