Strona:PL Karel Čapek-Boża męka.pdf/179

wnina ciszy, ale jest, przedziera się przez nią, i nieustępliwie odbija się echem od drogi.
 Ludzkie kroki! Dalekie uderzenia o twardy gościniec! Stojący mężczyzna odetchnął.
 — Tam jest więc gościniec! — rzekł i nagle zadziwił się, posłyszawszy swój głos.
 O ile jaśniej i barwniej brzmiał on, aniżeli przedtem.
 Siedzący mężczyzna jakby się ocknął:
 — Co? Gościniec? Pan pójdzie już do domu?
 — A pan tu chce może zostać?
 — Tak. Ja panu to potem wytłómaczę. To jest niezmiernie zawiłe. Proszę zaczekać jeszcze!
 — Wytłómaczy mi to pan raczej na drodze.
 — Gdybym mógł sobie zapisać to wszystko, co mi teraz przychodzi do głowy! O Boże! jakie nieprzeliczone jest mnóstwo tego!
 — Zapisze pan to sobie w domu. Ja pana odprowadzę.
 — Dziękuję panu. Gdzie jesteśmy?
 — Nie wiem. Proszę tylko iść za mną. Uwaga, tu jest parów!
 — Nie widzę nic.
 — Proszę podać mi rękę! Chrystusie! jak się tu w istocie dostaliśmy? Baczność!