Strona:PL Juljusz Verne-20.000 mil podmorskiej żeglugi 177.jpeg

czyli tarek z różnej wielkości dziurkami. Perły, pozostające w przetaku, mającym od dwudziestu do osiemdziesięciu dziurek, są pierwszorzędne. Te zaś, które nie przechodzą przez przetak, mający od stu do ośmiuset dziurek, są drugorzędne. Nakoniec te, do których używają się przetaki z dziewięciuset do tysiąca dziurek, stanowią nasionka czyli drobne perełki.
 — Dowcipny sposób — rzekł Conseil — i, jak widzę, podział i klasyfikacja pereł odbywa się mechanicznie. A czy mój pan raczy nam powiedzieć, jaki dochód przynosi eksploatacja ławic ostryg perłowych?
 — Według książki Sirra — odpowiedziałem — perłołówstwo pod Cejlonem wydzierżawione jest za roczną opłatą trzech miljonów żarłaczy.
 — Chyba franków! — poprawił Conseil.
 — Tak, chciałem powiedzieć — franków. Sądzę jednak, że perłołówstwo nie przynosi już takich dochodów, jak dawniej. Podobnie rzecz się ma z perłołówstwem amerykańskiem, które za panowania Karola V-go przynosiło dochodu cztery miljony franków, a teraz nie daje i trzech miljonów. Wogóle eksploatacja pereł daje rocznie około dziewięciu miljonów franków.
 — Czy jednak nie było sławnych pereł, wysoko cenionych? — spytał Conseil.
 — Owszem, były, mój chłopcze. Powiadają, że Cezar darował Sewilji perłę, cenioną na sto dwadzieścia tysięcy franków na naszą monetę.
 — A ja słyszałem — wtrącił Kanadyjczyk — że pewna dama starożytna piła perły, roztopione w occie.
 — To Kleopatra — objaśnił Conseil.
 — Potrawa nie musiała być smaczna — dodał Ned Land.
 — Nieznośna, przyjacielu Ned — odpowiedział Conseil — ale kieliszek octu, kosztujący półtora miljona franków — zawsze to osobliwość.
 — Żałuję, żem nie ożenił się z tą bogatą panią — rzekł Kanadyjczyk, machając ręką dość niebezpiecznie dla swoich sąsiadów.
 — Ned Land mężem Kleopatry! — zawołał Conseil.
 — A cóż ty myślisz? Już, już miałem się ożenić i nie moja w tem wina, jeśli małżeństwo się rozchwiało — poważnie odpowiedział Kanadyjczyk. — Kupiłem już naszyjnik perłowy dla Kasi Tender, mojej narzeczonej, która zresztą wyszła za innego. Owóż ten naszyjnik kosztował tylko półtora dolara, a przecież niech pan profesor mi wierzy, perły te nie przecisnęłyby się przez przetak o dwudziestu dziurkach.
 — Poczciwy mój Ned — odpowiedziałem, śmiejąc się — były to perły sztuczne, kulki szklane, napełnione wewnątrz płynem wschodnim.