Strona:PL Juljusz Verne-20.000 mil podmorskiej żeglugi 128.jpeg

sieci. Zauważyłem między innemi gatunek skarpiów wielkości tuńczyka, z błękitnawym bokiem, pręgowanym w ukośne pasy, które znikały wraz z życiem zwierzęcia. Ryby te towarzyszyły nam gromadnie i dostarczyły na stół niezmiernie delikatnego mięsa. Ujęto też znaczną ilość leszczaków, długości pół decymetra, mających smak doradji — ostrolotek, prawdziwych podmorskich jaskółek, kreślących w czasie ciemnej nocy, naprzemian w powietrzu i w wodzie, fosforyczne światełka. Z mięczaków i zwierzokrzewów znalazłem w oczkach sieci rozmaite gatunki korkowatych: morskie jeże, młotki, ostrogi, kompasiki, teleskopy i skrzydłopławki. Florę przedstawiały piękne, pływające wodorosty, blaszecznice i morszczyzny nawskroś przesycone klejowatym płynem, sączącym się porami — oraz prześliczną nemastoma geliniaroïde, która umieszczona została w muzeum, pomiędzy osobliwościami.
 W dwa dni po przejściu przez morze Koralowe, 4-go stycznia, ujrzeliśmy brzegi Papuazji. Przy tej okoliczności kapitan Nemo uprzedził mnie, iż zamierzał dostać się na ocean Indyjski przez cieśninę Torresa. Rozmowa nasza tym razem na tem się tylko ograniczyła. Ned widział z przyjemnością, że ta droga zbliżała go do mórz europejskich.
 Cieśnina Torresa uważana jest jako podwójnie niebezpieczna: z powodu skał, które ją najeżają, i dzikich, nawiedzających te brzegi. Oddziela ona od Nowej Holandji wielką wyspę Papuazję, zwaną także Nową Gwineą.
 Papuazja ma czterysta mil długości na sto trzydzieści szerokości i czterdzieści tysięcy mil geograficznych powierzchni. Leży pomiędzy 0° 19ʹ a 10° 2ʹ szerokości południowej, 128° 23ʹ a 146° 15ʹ długości. W południe, w chwili kiedy porucznik mierzył wysokość słońca, dostrzegłem wierzchołki gór Arfalxs, wznoszące się tarasami i zakończone śpiczastemi szczytami.
 Ziemia ta odkryta została w r. 1511 przez Portugalczyka, Franciszka Serrano. Potem zwiedził ja kolejno: don Jose de Menesés w r. 1526, Grijalva w r. 1527, generał hiszpański Alvar de Saavedra w r. 1528, Juïgo Ortez w r. 1545, Holender Shouten w r. 1616, Mikołaj Sruic w r. 1753, Tasman, Dampier, Tumel, Carteret, Edwards, Bougainville, Cook, Forrest, Mac-Cluer, d’Entrecasteaux w r. 1792, Duperrey w r. 1823 i Dumont d’Urville w r. 1827. „Jest to ognisko murzynów, zajmujących całą Malinezję” — powiada p. Rienzi, i nie przypuszczałem, że losy tej żeglugi postawią mię wobec straszliwych Andamenów.
 Nautilus stanął więc u wejścia najniebezpieczniejszej na kuli ziemskiej cieśniny, którą najśmielsi żeglarze zaledwie ważą się przebywać. Ludwik Paz z Torres przepłynął ją, wracając z Południowego morza do Malinezji, a korwety Dumont d’Urville’a, osiadłszy w niej na mieliźnie, o mało nie zginęły. Sam nawet Nautilus, wyższy nad