Strona:PL Juliusz Verne - Kurjer carski.pdf/181

pusu, acz skromny nie pomyślał o zajęciu stanowiska komendanta.
 — Czy dawno jest w Irkucku? — spytał W. Książe.
 — Od dwuch lat... Sprawuje się wzorowo.
 — Przedstawić mi go niezwłocznie!
 W półgodziny potem przed W. Księciem stanął człowiek wysoki, lat 40–stu, z długą brodą, o twarzy poważnej i smutnej, zdradzającej, że całe życie Wasylego Fedora zawierało się w cierpieniu i walce. Zresztą rysami przypominał córkę. Wiedział z listu Nadzi, że po śmierci matki wyjechać miała 10 Lipca. Inwazja nastąpiła 15 Lipca. Jeżeli Nadzia nie przybyła dotąd, uprzedzając najeźdźców, znaczyło to, że wpadła im w ręce podczas podróży. Dręczony niepokojem ojciec pałał podwójną nienawiścią do dziczy tatarskiej.
 — Wasyli Fedorze! Czy twoi towarzysze rozumieją, że chcą wziąć na siebie obowiązek poniesienia głowy w pierwszych szeregach, oddania życia do ostatniego człowieka?
 — Wiedzą. Po to chcą stworzyć korpus śmierci.
 — A ciebie mieć pragną za szefa.
 — Mnie?
 — Chcesz oddać życie?
 — Skoro jest Rosji potrzebne — tak!
 — Komendancie Fedorze, nie jesteś odtąd zesłańcem.
 — Jakże będę mógł dowodzić tymi, co są zesłańcami jeszcze?
 — Już nie są nimi — od tej chwili.
 Wielki Książe przy swoich szerokich pełnomocnictwach wiedział, że brat jego cesarskim manifestem potwierdzi ten wyrok, w którym mądra sprawiedliwość łączyła się z dobrą polityką. Stanął przy oknie —