Strona:PL Juliusz Verne - Kurjer carski.pdf/118

 Po przybyciu do obozu zajął się przedewszystkiem zbadaniem rany Blounta.
 — Nic ważnego, drogi kolego. Lekkie zadrapanie ramienia. Wystarczą trzy opatrunki, a rana się zagoi.
 — Ale któż je zrobi?
 — Ja.
 — Pan... jesteś medykiem?
 — Wszyscy Francuzi są troszkę medykami.
 Rozdarł chustkę, obmył ranę, zabandażował ramię; zręcznością swoją zdumiewał Blounta. Przytem przygadywał:
 — Leczę pana zapomocą wody, której cudowną moc lekarze odkryli dopiero po sześciu tysiącach lat, wprowadzając hydroterapję.
 — Usłał Blount’owi łoże z liści po drzewem...
 — Dziękuję koledze — mówił rozrzewniony Blount.
 — Za co?? To samo zrobiłbyś pan ma mojem miejscu...
 — Nie wiem — odparł Blount naiwnie.
 — Z pewnością! Anglicy są szlachetni...
 — Jednak Francuzi...
 — Są dobrzy i... głupi! Ale to się rekompensuje przez to, że są... Francuzami. Zresztą nie gadajmy o tem. Wymagasz pan absolutnego wypoczynku.
 — Jeżeli nie mogę mówić, to mogę słuchać. Jak pan sądzisz? Czy depesze nasze doszły?
 — Z Koływani... z pewnością!
 — A pańska kuzynka... w ilu egzemplarzach roznosi pańskie wiadomości? — postawił Blount po raz pierwszy niedyskretne pytanie.
 — Ach! ona byłaby niepocieszoną, gdybym mówił panu o niej w chwili, gdy potrzebujesz pan snu.
 — Nim zasnę, muszę wiedzieć co pańska kuzynka myśli o inwazji tatarskiej w Syberji.