Strona:PL Juliusz Verne - Kurjer carski.pdf/023

 — Jest to człowiek bardzo niebezpieczny.
 — W randze pułkownika?
 — Tak.
 — Inteligentny?
 — Bardzo. Ale nieopanowany... szalenie ambitny... Wdał się wcześnie w intrygi. Przeto Wielki książę zdegradował go przed dwoma laty i zesłał na Sybir. Pół roku temu Wasza Cesarska Mość ułaskawiła go. Wrócił do Rosji...
 — A teraz?...
 — Wrócił na Syberję... dobrowolnie! Ponieważ — — nastał czas, kiedy się wraca z Syberji!
 W tej uwadze był cichy wyrzut. Car odczuł to i rzekł z dumą:
 — Za mego życia Syberja jest i będzie krajem, z którego się powraca!
 Znaczyło to, że sprawiedliwość rosyjska nauczyła się przebaczać — rzecz, z którą szef policji nie mógł się pogodzić. Cóż w takim razie wart był ukaz cesarski, gdy nie zagradzał powrotu na zawsze zesłańcom Tombolska, Jakucka. Irkucka?! Ale wobec słów Cesarza wypadało zmilczeć. Car indagował dalej.
 — Czy Ogarew nie powrócił do Rosji po raz wtóry?
 — Tak... po tajemniczej podróży przez ziemie syberyjskie.
 — I wówczas policja przestała go śledzić?
 — Nie! — skazani są niebezpieczni, odkąd są ułaskawieni.
 Car zmarszczył brwi. Szef policji już uląkł się, że zaszedł zbyt daleko. Ale cesarz zaniechał wyrzutów. Chwila była nie po temu.
 — Ostatnio gdzie był?
 — W Permi... Ale tam nie postrzeżono w jego