Strona:PL Joseph Conrad - Ocalenie 02.pdf/36

 — Myślałem o brygu — rzekł łagodnie.
 — Pani Travers byłaby na jego pokładzie — odparł Carter.
 — Jakto! na pokładzie? Ach tak; na pokładzie brygu. A gdzieżby mogła być? — wyjąkał Lingard.
 Carter patrzył na niego w zdumieniu.
 — Czy potrafię walczyć! Pan się pyta! — rzekł zwolna. — Niech pan mnie tylko wypróbuje.
 — Dobrze! — wykrzyknął Lingard. Opuścił kajutę, wołając na seranga. Cienki, bezdźwięczny głos ozwał się natychmiast: „Jestem, tuanie!“ — i drzwi zatrzasnęły się za Lingardem.
 — Czy pani mu wierzy? — spytał szybko Carter.
 — A pan mu nie wierzy — dlaczego? — odpowiedziała.
 — Nie mogę się w nim połapać. Gdyby to był człowiek innego rodzaju, powiedziałbym że się upił — rzekł Carter. — Poco on się tu wogóle znalazł — razem ze swoim brygiem? Niech mi pani wybaczy moją śmiałość — ale czy pani mu coś obiecała?
 — Ja? czy ja mu obiecałam! — wykrzyknęła pani Travers tak gorzko, że Carter zamilkł na chwilę.
 — Tem lepiej — rzekł wreszcie. — Niech pierwej pokaże co potrafi, a potem —
 — Ma pan! Niech pan to weźmie — rzekł Lingard, który wszedł z powrotem do kajuty, szukając czegoś koło szyi. Carter wyciągnął machinalnie rękę.
 — Od czego to? — spytał, patrząc na mały miedziany kluczyk na cienkim łańcuszku.
 — Od składu z prochem. Drzwi są w podłodze pod stołem. Człowiek, który ma ten klucz, dowodzi brygiem podczas mojej nieobecności. Serang wie o tem. Trzyma pan życie statku w swoich rękach.