Strona:PL Joseph Conrad - Ocalenie 02.pdf/271

cierpieć bardziej, niż on cierpiał w owej chwili — gdy zapadło milczenie, pełne niemych obrazów ogólnej niejako zagłady. Czuł się poszarpanym na sztuki, jakby ów czyn gwałtowny, którym Jörgenson dał wyraz swej bezwzględnej nieufności do życia — jakby ów czyn roztrzaskał mu duszę, zostawiając ciało pozbawione wszelkiej odporności i siły, wydane na pastwę bezgranicznym wyrzutom sumienia i nieskończonemu żalowi.
 — Zostaw mnie, Wasubie — rzekł. — Oni wszyscy nie żyją — ale ja chciałbym zasnąć.
 Wasub podniósł nieme, stare oczy ku twarzy białego człowieka.
 — Tuanie, trzeba koniecznie abyś wysłuchał Dżaffira — rzekł cierpliwie.
 — Czy on jest bliski śmierci? — zapytał Lingard cicho i ostrożnie, jakby się lękał dźwięku własnego głosu.
 — Któż to wie? — Głos Wasuba zabrzmiał cierpliwiej niż kiedykolwiek. — Na ciele jego niema rany, ale, o tuanie, on żyć nie pragnie.
 — Opuszczony przez swego Boga — szepnął Lingard do siebie.
 Wasub milczał przez chwilę, nim zaczął dalej mówić.
 — I, tuanie, on ma dla ciebie zlecenie.
 — Naturalnie. Otóż ja nie chcę słyszeć tego zlecenia.
 — Zlecenie od tych, którzy nie przemówią do ciebie już nigdy — ciągnął Wasub wytrwale ze smutkiem. — Wielka odpowiedzialność ciąży na Dżaffirze. To są słowa samego radży. Dżaffirowi trudno jest umrzeć. Szepcze wciąż o pierścieniu, który był dla