Strona:PL Joseph Conrad - Ocalenie 02.pdf/184

znaczenie tego co do niego mówiono — i odpowiedzieć. I odpowiedzieć! Nieomylnie, bezosobowo, bez najmniejszego wzruszenia.
 — Czy pan widział wtedy Toma — Króla Toma? Czy on tam był? Chodzi mi o to, czy był właśnie wówczas — w tej chwili? U przejścia się świeciło. Czy był na pokładzie?
 — Nie. W łodzi.
 — Już w łodzi! Czy można mnie było usłyszeć w tej łodzi, tam w dole? Pan mówi, że cały okręt mnie słyszał — i wszystko mi jedno. Ale czy on mógł mnie słyszeć?
 — Więc pani chodzi o Toma? — rzekł Jörgenson tonem niedbałej obserwacji.
 — Czy pan nie może mi odpowiedzieć? — krzyknęła gniewnie.
 — Tom był zajęty. To nie jest dziecinna zabawka. Łódka odbijała — rzekł Jörgenson, jakby doprawdy głośno myślał.
 — Więc pan mi nie chce powiedzieć? — nalegała nieustraszenie pani Travers. Nie bała się Jörgensona. W owej chwili nie bała się niczego i nikogo. A Jörgenson w dalszym ciągu głośno rozmyślał.
 — Sądzę że będzie teraz wciąż zajęty, taksamo jak i ja.
 Zdawało się, że pani Travers chwyci go, że będzie potrząsała tym duchem o martwym głosie, póki Jörgenson nie zacznie błagać o litość. Lecz nagle opadły jej silne, białe ramiona — ramiona wyczerpanej kobiety.
 — Nigdy, nigdy się nie dowiem — szepnęła do siebie.
 Spuściła oczy w ostatecznem upokorzeniu, w nie-