Strona:PL Joseph Conrad - Ocalenie 02.pdf/180

Travers z tego stanu. Usiadła; bolały ją wszystkie członki i była zziębnięta.
 Jörgenson powtórzył za drzwiami z bezdusznym uporem:
 — Czy pani nie ma tam zegarka Króla Toma?
 Pani Travers dźwignęła się z podłogi. Zachwiała się, chwytając rękami powietrze i natrafiła na oparcie fotela.
 — Kto tam?
 Chciała także zapytać: „Gdzie jestem?“ ale uprzytomniła sobie wszystko i odrazu stała się pastwą tej dojmującej zgrozy, która drzemała przez parę godzin w jej zesztywniałem ciele wyciągniętem na podłodze.
 — Która godzina? — wyjąkała.
 — Świta — wyrzekł niewzruszony głos u drzwi. Zdawało jej się, że to jest słowo, na którego dźwięk serce upadłoby z trwogi w każdym człowieku. Świta! Stała w przerażeniu. A bezdźwięczny głos za drzwiami nalegał.
 — Pani musi tam mieć zegarek Toma!
 — Nie widziałam go! — krzyknęła, jakby dręczona przez senną zmorę.
 — Niech pani zajrzy do pulpitu. Gdy pani otworzy okiennicę, to pani zobaczy.
 Pani Travers zdała sobie sprawę, że głęboki mrok panuje w kajucie. Jörgenson usłyszał przez drzwi iż się potknęła. Po chwili kobiecy głos, który uderzył nawet Jörgensona swym dziwnym dźwiękiem, odezwał się cicho:
 — Mam go. Stoi.
 — To nic. Nie chodzi mi o godzinę. Powinien być przy nim kluczyk. Czy go tam gdzie niema?
 — Jest przymocowany do zegarka — odpowiedział