Strona:PL Joseph Conrad-W oczach Zachodu 267.jpeg

 Uśmiechnęła się nawpółserjo.
 — Więc, cóż mu mam powiedzieć?
 — Nie wiem. Może mu pani powiedzieć o swojem odkryciu.
 — O czem znowu?
 — No, o tym moim braku miłości dla...
 — Och! to tylko pomiędzy nami — przerwała takim tonem, że trudno było odgadnąć, czy mówi serjo, czy żartuje.
 — Widzę, że chce pani powiedzieć coś na moją korzyść Piotrowi Iwanowiczowi — rzekł Razumow z posępną żartobliwością. — Może mu więc pani powiedzieć, że moja misja bardzo mi leży na sercu i że ufam, iż mi się powiedzie.
 — Powierzono ci jakąś misję! — wykrzyknęła z żywością.
 — Wychodzi na to. Powiedziano mi, żebym czegoś dokonał.
 Popatrzyła na niego badawczo.
 — Misję! — powtórzyła, spoważniawszy nagle i z wielkem zainteresowaniem. — Jakiego rodzaju misję?
 — Coś w rodzaju propagandy.
 — Ach! Daleko stąd?
 — Nie. Nie bardzo daleko — odparł, wstrzymując się, żeby nie parsknąć śmiechem, choć mu wcale wesoło nie było.
 — Tak — rzekła w zamyśleniu. — No, nie pytam. Wystarcza, żeby Piotr Iwanowicz wiedział, co każde z nas robi, a wszystko musi się dobrze skończyć!
 — Pani tak myśli?
 — Nie myślę, młodzieńcze. Poprostu wierzę.
 — I to Piotrowi Iwanowiczowi zawdzięcza pani tę wiarę?